Maryla

16 februari 2015 18:14

Zla wiadomosc mowisz. No to przynajmniej masz to juz za soba,to czekanie na ta wiadomosc. Oraz inny punkt wyjscia. 6-latek nigdy cie nie kochal,ale ty jego bardzo.
Moj 33-letni syn spuscil niedawno bombe ze mial nieudane dziecinstwo. Dziekuje bardzo za taka informacje. Czy warto jest sie poswiecac???

Kasia

16 februari 2015 19:28

Wiesz co ja mysle Marylka, ze dzieci maja wtedy nieudane dziecinstwo
(albo mage att säga så!), jak rodzice sie poswiecaja!
Z wiadomoscia masz racje! Chociaz probuje ja obrocic w cos dobrego i tak! :)))

Monia

16 februari 2015 20:35

O rany, ale Ci powiedział, ja bym chyba spadła z krzesła.
Pamiętam, jak mój 3 letni podopieczny zaczął przedszkole. Po kilku tygodniach oznajmił mi, że strasznie mu przykro, ale nie może się ze mną już ożenić, bo poznał kogoś w przedszkolu...

Kasia

17 februari 2015 21:38

Cudowne! :)
G mi właściwie nie sprawił przykrości, bardziej zaskoczył, że wie, jak przykrość można sprawić ;)
Ale wiem już co sie kryje za takimi próbami. Potrzeba jeszcze ciaśniejszego uścisku, a tych ja nigdy nie odmawiam :)

Mango

16 februari 2015 20:51

Hej, taka mysl tylko, wez przyklad z amaryllisa i kwitnij, przynajmniej raz na rok ! Pozdrawiam serdecznie!

Kasia

17 februari 2015 21:35

A niech mnie, może będzie to zaskoczenie, ale czuję, że coś zaczyna się dziać, że jakieś nieśmiałe płatki zaczynaja sie wychylać, że pączek pęka. Ale w bólach... ;)

Maryla

16 februari 2015 20:56

Pisząc poświęcać sie miałam na myśli stawianie potrzeb dziecka na pierwszym planie. Zawsze i niezależnie od okoliczności. O tym sie nie mówi jak już dzieci dorosną żeby sobie nie pomyślały ze im sie wypomina czy cos takiego. I niestety wyrastają na egoistów.

Kasia

17 februari 2015 21:34

Tak to zrozumiałam. Tak chyba też troche żyję i panicznie prawie boję się tego przebudzenia z dzieckiem egoistą i z poczuciem, że dałam za dużo, że straciłam włąsne szanse w życiu.
Jakiś złoty środek byłby na miejscu :)

Anita

16 februari 2015 21:52

Kasiu moj 5 latek juz dwa razy wyprowadzal sie z domu w poszukiwaniu lepszej mamy....ostatnio zas oznajmil ze " wychodzi z tej rodziny".....gdyby to nie bylo smieszne...to nawet jest straszne. W pierwszym przypadku otworzylam drzwi i pozwolilam wyjsc w samych klapkach i zamknelam drzwi za nim....przy drugiej sytuacji rece mi opadly.....ot dzieciory!!!!

Kasia

17 februari 2015 21:31

To chyba ważne, żeby te dzieciory wiedziały, że nawet jak im "odpali", to jest dom, w którym ktoś czeka. Właściwie to nawet bardziej za kilka lat, niż teraz.
A o wypisywaniu się z rodziny to ja pamiętam ze swojego dzieciństwa ;)
Ściskam Ciebie i resztę! :-*

Mango

17 februari 2015 00:02

Nastepny okres w zyciu, testowanie granic rodzicow, okres buntu i podkreslenia, ze ma sie swoje wlasne zdanie i samemu sie decyduje, taki bunt co dwa lata tylko w innych tematach, nie obawiaj sie wkrotce sie zmieni na uscisk , calus i chec siedzenia na kolanach :)

Kasia

17 februari 2015 21:27

Dzięki za pocieszenie :)
Po kilku chwilach dostałam list z wyznaniem miłości, "wiesz, że cie kocham mamo", z sz napisanym zs. Serce mi się rozmiękło :)

Maryla

19 februari 2015 12:45

Kasiu, wychowując dzieci kierowałam sie intuicja i ta właściwie nigdy mnie nie zawiodła. Dałam dużo miłości i bliskości, zawsze razem. Żeby to było możliwie świadomie zrezygnowałam z możliwości zrobienia kariery zawodowej, lepszych zarobków. Te zaległości kilkanaście lat pózniej nadrobiłam ale byłam bliska wypalenia. Wróciłam do punktu zero. Moja córka uważa ze miała normalne, udane dzieciństwo. A syn nie. Przeżyje,są gorsze rzeczy w życiu.

Kasia

20 februari 2015 16:22

Brawo! Kłaniam się, klaszczę, zdejmuję czapki z głow!
I za pierwsze zdanie, i za środkowe, a może najbardziej za to ostatnie! :)
I dzięki za otwartość :-*