Mango

5 mars 2015 10:09

A mnie sie bardzo podoba ta WIELKA ciekawosc, ktora sie pojawila!
Ostatnio uslyszalam ze spoleczenstwo jest tak "srogie" ze ilosc wyczerpanych zwieksza sie. Bardzo niebezpieczny trend, gdyz i ilosc miejsc gdzie mozna sie zrehabilitowac nie rosnie jak po deszczu. Jednostka w Danderyds Sj ma byc zamknieta ??? Ta z najwiekszym doswiadczeniem?! Nie chce mi sie wierzyc ze to prawda.
Pracodawcy wyglada na to nie potrafia rozwojowi tego trendu zapobiegac, powstrzymac. Ekonomiczne oszczedzanie odbija sie rykoszetem na zdrowiu tych co chca za wszelka cene zdazyc, zrobic na medal, wykonac postawione im zadania, czasem nawet niewykonalne zadania. Nawet jezeli pracodawca potwierdza, ze nie wiedzial ze te ogromne trudnosci w pracy, opoznienia, niewykonane zadania byly spowodowane przeciazeniem (wypaleniem) i mimo to zwalnia pracownika, puszcza w niepewnosc, nikt sie tym nie przejmuje, nawet wyzej odpowiedzialni organizatorzy pracy. Czasami proponuje sie rozwiazanie ktore dla jednostki jest nie do zaakceptowania, ale jak nie zaakceptuje to bedzie stal w miejscu sparalizowany. Wiec moze czas ( u mnie) na zmiane sposobu myslenia. No i prosze czytam - " Problems cannot be solved by the same level of thinking that created them " Einstein. Tak wiec koniecznym jest zmienic sposob myslenia aby wyjsc obronnie ( z zachowaniem siebie jako czlowieka zdolnego do czynow ) z sytuacji ktora powstala.
Weszlam przypadkowo na - Från utbrändhet till livslust- moze warto...
Wiesz otwarcie rozmawiac o tym wlasnie ze nie mozna teraz podjac pracy z powodu wyczerpania moze byc trudne, moze poprosic aby zadzwonil za miesiac - trzy miesiace, ale moze wlasnie opowiadajac trzeba swiadomym czynic nawet tych co poszukuja pracownikow, aby wiedzieli, ze ryzyko istnieje i ze ludzie sie wypalaja. To daje do myslenia ze trzeba wypracowac metody aby tak sie nie dzialo, bo droga z powrotem jest dluga i trudna. Pracodawcy niechetnie o tym mowia bo to jest dowod na to ze nie potrafili, nie znaja sie na rozsadnej polityce kadrowej, i wlasciwie powinni zostac za to zwolnieni , za nieekonomiczna polityke kadrowa ( czy jak to inaczej dosadniej nazwac), za narazanie ludzkiego zycia dla celow czysto komercyjnych zysku albo oszczednosci. Wypalenie nie jest jeszcze uznane za chorobe zawodowa, ale jest wielu ktorzy o to sie staraja. Gdyby tak sie stalo , pracodawca musialby placic odszkodowania za trwaly uszczerbek na zdrowiu, kazdemu pracownikowi ktoremu to sie przydarzylo. Na razie trzeba sobie radzic w tych warunkach jakie sa. Enorm nyfikenhet brzmi obiecujaco . Dlugi wpis, spojrzenie z innej strony, moze bedzei pomocne ... Pozdrawiama !

Kasia

9 mars 2015 09:47

Dziękuję za czas i energię, jaką włożyłaś w te słowa. Czytałam kilka razy i kiwałam głową. Cały czas!
Doskwiera mi bardzo fakt, że całym naszym społeczeństwem kierują albo siły rynkowe albo strach przed konsekwencjami prawnymi. Podczas kiedy w moim wymarzonym scenariuszu powinna ludzkością kierować WSPÓLNA chęć tworzenia świata lepszego dla wszystkich.
Wiem, brzmi to jak słowa nieopierzonej romantyczki, która urwała się z choinki.
Poprosiłam co prawda o telefon po wakacjach ale zdaję sobie sprawę, że potencjalny pracodawca będzie unikał zatrudnienia osoby nadszarpniętej zębem stresu.
Bo chęć zysku i opłącalności, a może nawet bardzie jednostkowa potrzeba zrobienia kariery!, nie pozwala szefom średniego szczebla na zmianę taktyki personalnej. Nie ma takiego klimatu zwyczajnie. Jeszcze.
A może już nigdy nie będzie?
Jest nas coraz więcej na Ziemi. Siła robocza rośnie, kraje o wysokiej populacji i niższym standardzie życia "produkują" bardzo ambitnych gotowych na ciężką pracę pracowników podczas kiedy w krajach wysoko rozwiniętych szuka się innych wartości niż tylko awans i dobrobyt. Ponieważ dobrobyt już "statystycznie" mamy. Ale też nasza gotowość do "zabijania się" w pracy maleje, tak samo jak nasze predyspozycje do tego.
Kręci mi się w głowie kiedy próbuję usystematyzować sobie to, co się dzieje na rynku pracy, na świecie, nawet na moim własnym podwórku.
Im bardziej się naprężam i myślę, tym większy we mnie konflikt.
Bo ile może znaczyć JEDNOSTKA?
Tak niewiele właściwie, i tak wiele.
Uściski :)

Maryla

9 mars 2015 17:44

Kasiu,czy wiesz sama czego tak naprawde chcesz? Czy masz zamiar wrocic do tej samej pracy ktora stala sie posrednio przyczyna twojego upadku? Czy nie myslisz o zmianie zawodu, innej pracy? Jedna z moich kolezanek ze studiow (pracowala jako polozna, byla doskonala w swoim zawodzie)po wypaleniu i bardzo dlugiej rehabilitacji juz nie wrocila do zawodu. Spotkalam ja w Zetas jak sortowala roze i udzielala fachowej informacji na ten temat. "w koncu sie odnalazlam" powiedziala. A miala mysli samobojcze. Nie bardzo ja wtedy zrozumialam. Uswiadomilam sobie caly ten problem jak sama tam sie znalazlam. Ale mialam troche szczescia bo wyhamowalam o czasie ale bylam juz na groznym zakrecie. Dbaj o siebie.

Kasia

9 mars 2015 23:12

Marylko, pod tzw. czachą mi się gotuje.
Byłam w pracy żeby poczuć klimat, ale nie idzie. Jeszcze.
Próbowałam się zaczepić w ZETAS ale okazało się, że już mają komplet więc też nic z tego.
Pracuję nad innym rozwiązaniem, wyczuwam je, zaczynam się uczyć ale nie ma jeszcze o czym opowiadać.
Chcę wrócić do sił, jeśli miałoby to być w mojej dawnej pracy, to fine, ale nie umiem jeszcze dziś oszacować, jakim kosztem, i czy warto....

Dziękuję :)