Nie znam się na polityce. Nie znam się na walce z terroryzmem.

Ale znam się trochę na walce z poczuciem bezradności i z rozbrajaniem ładunków nieprzebranej złości wynikającej m. in. z poczucia niesprawiedliwości.

Na świecie dzieją się rzeczy niewyobrażalne. Ludzka nienawiść nie zna granic.

Tak samo jak nasz ludzki lęk o najbliższe, ukochane osoby. I o swoje własne życie w sytuacjach takich, jak ta, która miała miejsce dziś w nocy, w Paryżu.

W mieście kojarzonym na całym świecie z romantyzmem, pysznym, luksusowym jedzeniem, winem, modą. Dziś to miasto tonie w bezsensownie rozlanej krwi niewinnych ludzi, tonie w rozpaczy.

Autor #jean_jullien

Cały świat tonie w rozpaczy i lęku, kto będzie następny?

Jak żyć dalej, jak odważyć się wyjść za próg własnego domu? Jak przetrwać chwile, kiedy Twoje dziecko jedzie metrem, jest w centrum dużego miasta i spóźnia się o kwadrans? Jak nie zwariować ze strachu?

Myślę, że jedyny sposób to jeszcze bardziej cieszyć się życiem. Każdą chwilą, którą mamy. Każdym spotkaniem z bliskimi. Dotykiem ciepłej dłoni, spojrzeniem pełnym troski. Smakami, dźwiękami, barwami. Powietrzem, wiatrem, deszczem.

Czasem mówią, żeby żyć, tak, jakby nie było jutra. Sparafrazuję to:

Żyj, jakby było tylko DZISIAJ. Jakby istniała tylko ta chwila. Ten uśmiech, ta łza, ten łyk gorącej kawy.

Zamiast "nie dajmy się zastraszyć terrorystom" mówię: skoncentrujmy się na życiu, które TRWA. Złóżmy hołd tym, którzy zginęli dziś w nocy w Paryżu, i cały czas giną bezsensownie na całym świecie, żyjąc niajpiękniej jak umiemy.

Ja będę dziś piekła francuskie rogaliki z jagodami, które kocha mój Syn. Pójdę do lasu.

Bo ludzkiej nienawiści nie da się ani zrozumieć ani pokonać. Można ją tylko równoważyć najlepszym na co nas stać.

Peace   

 

koma

14 november 2015 11:38

Tragedia 2 godziny drogi ode mnie...

Kasia

14 november 2015 13:39

Troche mnie to martwi.... :(

 

Lucja

15 november 2015 17:53

Mnie to przeraża , ta cała przemoc. I tylu przypadkowych ludzi poginęlo.A to pewnie jeszcze nie koniec.

http://kielcemoje.blogspot.com

Kasia

15 november 2015 21:19

Pewnie, że przeraża. Pewnie, że każdy jest właściwie w strefie ryzyka. Dlatego myślę, że bardzo się trzeba starać żyć swoje życie, żeby nie zwariować.
Trzymajmy się!
Uściski
/K

 

poza

19 november 2015 08:49

Dziekuje za ta wypowiedz, bardzo potrzebowalam odpowiedzi na pytanie, jak zyc po tym co sie stalo a takze, co moze sie stac. Mnie takze porazila przemoc i okrucienstwo.

Kasia

23 november 2015 11:17

A ja dziękuję za kontakt.
To bardzo dziwny czas.
Bezbronność nasza może być trochę przerażająca ale czy nie jest tak samo z naszą wielkością, czy predyspozycjami do wielkości, potencjałem?
Myślę, że lepiej się skupić na tym, co jeszcze można tu i teraz zrobić niż obawiać się, że ta możliwość może nam zostać odebrana w nieokreślonej przyszłości.
Chociaż powiem szczerze, że kiedy ma się dzieci i wiele ukochanych osób rozrzuconych po świecie to brawura i ryzykanctwo nie są najsilnieszymi cechami...
Uściki :)

Från
    Kom ihåg mig
URL

Säkerhetskod
     

Kommentar

Widzę, że ciągle jeszcze jest sporo osób, które zaglądają tutaj :) Bardzo mi miło <3   Przypominam jednak, że nowe wpisy pojawiają się od ponad miesiąca pod innym adresem: www.blog.zebrazone....

Dzisiejszy wpis z nowej platformy bloga ZebraZone: www.blog.zebrazone.seDla tych, którzy jeszcze nie przyzwyczaili się do nowego adresu :)Bardzo ciężko pracowałam przez ostatnie tygodnie. Za ciężko.Tak ciężko, ...

Drodzy Kochani! Czas ruszać dalej. Czas wyjść poza granice strefy komfortu.   ZebraZone trzyma mnie w pionie. W głębi mojego najmiętszego serca wiem, że jest nas więcej, tych, którym utrzymywanie pion...

To mój przedostatni tekst na tej stronie.   Czterysta dziewięćdziesiąty czwarty. Ponad dwa lata karmienia tego wyrostka własną krwią, siłą. Wiarą. Że coś z niego wyrośnie. Że p...

Za chwilę wychodzę do pracy. W deszcz. To nic. To mi nie przeszkadza. Tylko brak czasu trochę naciska a tu ważny temat do poruszenia!   Czuję się w obowiązku ostrzec Państwa przed niebezpieczeństwem ...