Dawno nie było o stresie.

Fajny tekst rzucił mi się na oczy ostatnio. O szklance.

Nie do połowy pełnej, czy pustej, lecz takiej, której ciężar odczuwamy w zależności od tego, jak długo trzymamy ją w dłoni...

Krótka chwila nie kosztuje dużo wysiłku ale gdy taką, nawet najmniejszą szklankę nosilibyśmy przez cały dzień...?

Nie trzeba być strasznie mądrym żeby wydedukować omdlenie kończyn i zdrętwiały (w najlepszym wypadku) kciuk. Do tego te podśmiechujki ze strony otoczenia... zwłaszcza, jeśli szklanka, którą nosimy jest...

pusta!!!

Bo jaki w tym sens? Noszenie pustej szklanki to jak martwienie się na zapas czymś, co być może nawet się nie zdarzy! (Znajome????)

Tak samo jest ze szklankami pełnymi, rzeczywistymi problemami.

Jeśli się ich nie "odstawia" na mentalną pułkę, żeby dać sobie trochę wytchnienia, dochodzi do fizycznego wycieńczenia organizmu, stresu, depresji, samych brzydkich rzeczy.

Konkluzja?

Odstawiaj tę nieszczęsną szklankę! Wciskaj ręce w kieszenie i spaceruj na pozór  b e z m y ś l n i e  po świecie jak ten Dyzio! Chociaż chwilami.

P r o s t e  jak drut. Ale niestety, n i e ł a t w e . Inaczej wszyscy byśmy byli cali i zdrowi na umyśle cały czas.

To, co może nam pomóc, to trochę emocjonalnej inteligencji i trochę dobroci i wyrozumiałości dla siebie. I czegoś, co po szwedzku pięknie nazywa się självinsikt. Tłumaczę to na własne potrzeby jako  s a m o w g l ą d  (dla Polaków operujących jezykiem szwedzkim: samoświadomość to absolutnie nie to samo!) czyli umiejętność analizowania tego, co się w nas dzieje, jak na nas wpływa to, co nas spotyka, jak nas kształtują nasze doświadczenia.

Przykład: Hm, tak bardzo byłam cały ranek pochłonięta problemami dziecka w szkole, że nie pamiętam, czy wyłączyłam żelazko/zamknęłam drzwi na klucz/gdzie zaparkowałam samochód/jakie dziś włożyłam majtki... a do tego jest godzina 11.00 a ja jestem wykończona! Hm... jak zatrzymać to błędne koło...

Brzmi znajomo? - odstaw szklankę!

P.S Ten mentalny odpoczynek idzie w parze z moją ulubioną strategią ZEBRY, o której możesz przeczytać tutaj.

(Zdjęcia tureckiej herbaty powyżej pochodzą z mojego prywatnego reportażu, październik 2015)