Mango

11 december 2015 00:08

Bardzo poruszajaco oddalas ten prawdziwy charakter wewnetrznych zmagan z tym co mozna dac z tym co uwaza sie , ze powinno sie dac z siebie w zwiazku, w zyciu. Na dluzsza mete nie da sie tego przejsc bez dbania o siebie, w kazdym tego slowa znaczeniu. Ten komu lzy pojawiaja sie w trakcie czytania ten poznaje siebie w tym oryginalnie ale i pieknie napisanym tekscie, ten rozumie... ten wie ... I tu jest miejsce na uscisk serdeczny, dla Ciebie, gdzies tam w Swiecie... przesylam ...

Kasia

16 december 2015 02:02

Dziękuję Mango, za uścisk i za miłe słowa :)

Nie ma nic bohaterskiego w odmawianiu sobie opieki nad samym sobą.

Być może jest tak, że kiedy łzy pojawiają się podczas pisania, pojawiają się też w trakcie czytania... Może?

Błędy popełnia się z niewiedzy, i często w dobrej wierze. Najpiękniejsze jest to, że można sobie pozwolić na zmianę, na przewartościowanie swojego życia. Uratować siebie.

Wierzę w to!

Uściski, K

Maryla

12 december 2015 18:57

Czytam, i czytam,i czytam...Odnajduje siebie sama ale tylko troche. Ale czuje ten bol,ten strach,ta rozpacz. Tez tam kiedys bylam ale w innym kontekscie.Nie majac zadnej szansy na kontrolowanie sytuacji obcinalam sobie bardzo krotko paznokcie,bardzo krotko.Gdzies w srodku mialam mimo wszystko jakas nadprzyrodzona sile i przekonanie,ze podolam,ze dam rade i ze wszystko bedzie lepiej,inaczej. I tak tez sie stalo. Az do nastepnej,bolesnej porazki.Kiedy to wyschly wszystkie lzy a jedynie co pozostalo to rozpacz,krzyk z glebi mojego jestestwa, krzyk zranionego smiertelnie zwierzecia. Uratowalo mnie male stworzenie,moj piesek. Ogrzewal mnie,lizal mnie po twarzy,merdal ogonkiem i byl zawsze blisko. Patrzyl sie z miloscia i niepokojem w moje oczy. Mimo woli usmiechalam sie do niej i wychodzilysmy na spacer. Natura i swieze powietrze ratowaly mi obolala dusze, Russin swoja obecnoscia dawala mi poczucie bezpieczenstwa i pocieszenie. Byla tez inna osoba ktora to chciala przejac moj bol,zebym ja mogla troche odetchnac. To byla moja dorosla corka. Przezylam w kazdym badz razie i po 4 latach doszlam do siebie. Pieknie piszesz o sobie,Kasiu. Jestem niezmiernie ci wdzieczna za twa szczerosc. Dodajesz mi skrzydel.Usciski

Kasia

16 december 2015 01:58

Ty tez Marylko pięknie się dzielisz przeżytym bólem, na którym wyrósł piękny kwiat dojrzałej kobiety. Silny a zarazem delikatny. Wdzięczny i piękny.
Nic nie dzieje się bez przyczyny. Tylko czasem na zrozumienie tego trzeba czekać latami. Ból i trudne doświadczenia kształtują pięknych, mądrych ludzi. Pokazują kto w naszym życiu jest tak na prawdę ważny. Nic oprócz wdzięczności nie widzę za to w tej chwili.

Życie jest tajemnicze i piękne.

Oddanie drugiej istoty - ludzkiej, czy też nie - może nam uratować życie. Wdzieczność. Jeszcze więcej wdzięczności!

Uściski :-*