Mango

13 mars 2016 23:57

Ciekawe rozwazania, a z odpowiedziami nie tak prosto. Chyba prawie kazdy spoglada w lustro zanim wyjdzie z domu rano, moze pytajac siebie- czy moge sie tak ludziom pokazac ? Z czasem pytanie zmienia sie na - czy bede sie w tym dobrze czula, albo czy bedzie mi w tym wygodnie ( zaleznie od rodzaju wyjscia). Ludzie sa ciekawi innych dlatego i przygladaja sie, to podstawa przy poznaniu nowych osob. Kazdy chce sie zaprezentowac jak najlepiej. Czasami wiele pytan i to nawet bardziej prywatnych ma stworzyc klimat otwartosci, ale czy w zamian rowna ilosc informacji dostaje sie z powrotem ? Troche tajemniczosci zwlaszcza w nowym miejscu pracy nie zaszkodzi :) A instagram, zdjecia w pewnej sekwencji, ktora mozna komponowac i przez to wcale nie musi mowic tak wiele o danej osobie. To taki nowoczesny pamietnik, zdarzen, przezyc, dzien po dniu ile miejsca starczy ;)

Kasia

15 mars 2016 10:27

Mango, nie zrozum mnie źle, ja uwielbiam instagram. Podałam go jako przykład, bo on dobrze obrazuje, jak za pomocą szczątków informacji, dobrze wysegregowanych i przefiltrowanych, można stworzyć obraz siebie czy swojej rzeczywistości, który nijak się ma do rzeczywistości.
Tak może być ale nie musi. Natomiast widzę, że dla wielu jest to bardzo kuszące :)
Łatwiej i przyjemniej jest się dzielić czymś pięknym, niż czymś prozaicznym i szarym.
Bo w gruncie rzeczy chcemy się przecież podobać. Zwracać na siebie uwagę innych i czuć, że otoczenie nas akceptuje i lubi.
Ta potrzeba jest naturalna, ludzka. To przyciąga nas do siebie, budzi naszą ciekawość drugiego człowieka, jak mówisz. I tu włąśnie jest wg mnie ta pułapka:
Jak daleko poza własne granice jestem w stanie się przesunąć po to, by komuś się spodobać, czy PRZYpodobać.
Gdy spotykam kogoś nowego mam nadzieję, że on czy ona patrząc w lustro w domu czuła, że podoba się sobie, a nie starał/a się wyprodukować coś, co potencjalnie może spodobać się mnie.
To sprawa autentyczności. Dla mnie to ona jest interesująca. To ona mnie ciekawi w drugim człowieku. Dlatego mam nadzieję, że jeśli sama "pokażę się ludziom" w swojej najlepszej autentycznej wersji, to dopiero wtedy to spotkanie będzie miało sens.
W miejscu pracy są kodeksy i kody, jest sfera prywatna, której się nie przekracza, jeśli się nie chce. W pracy wypełniamy jakąś funkcję, ale nadal jesteśmy człowiekiem. Ciekawym, bo niepowtarzalnym. :)

Mango

21 mars 2016 14:50

Czy to czym chcemy sie podzielic z innymi tez nie jest obrazem nas samych? Wyobraz sobie ( tak abstrahujac od wszystkiego), ze piszesz kilka listow, opisujac jak Ci tu dobrze idzie, albo na jakie trudnosci napotykasz. Masz nadzieje, ze te informacje, w wiekszosci z codziennego zycia beda jakas szansa na zblizenie sie dwoch osob, na podtrzymanie kontaktu, na zrozumienie. Przy braku odpowiedzi dowiadujesz sie, ze przeciez o takich prozaicznych sytuacjach z zycia codziennego to nie ma co pisac. Dostaniesz wiesci kiedy cos bardzo istotnego, pieknego, przelomowego sie zdarzy, n p raz na rok, no moze od swieta. Ludzie sa rozni i ich potrzeby tez rozne. Jak trudno albo latwo jest wtedy zaczac myslec "a nie bede pisac tak czesto", nie bede "glowy zawracac" ? To jest jednak jakby rodzaj rezygnacji z wlasnych potrzeb...
A zdjecia na Instagramie , tak mi sie wydaje , ze oddaja czesc duszy czlowieka. Kazde zdjecie ( zakladam, ze autentycznie zrobione przez autora) jest jakby dowodem na to co tak zaintrygowalo go w otoczeniu, w naturze, tego dnia, w trakcie tego wypadu poza miasto. Czasami dochodze do wniosku, ze tak wiele rzeczy umyka np mojej uwadze, takich, ktore sa na wyciagniecie reki blisko, czasami bardzo pieknych jak sie im tak z bliska przyjrzec :)