Nie narzekałam, kiedy dwie godziny po oficjalnym rozpoczęciu urlopu z rodziną poważnie skręciłam nogę w kostce.

Nie narzekałam kłując się w posiniaczony brzuch przed 20 dni.

Nie narzekałam, kiedy druga noga zaczęła mi puchnąć jak balon po podwójnym ukąszęniu jakiegoś agresywnego owada.

Ale dziś, kiedy wreszcie wyszło słońce, u progu ostatniego weekendu urlopowego, a ja muszę chować się w cieniu z powodu kuracji antybiotykowej... trochę mi się zaczynają już nudzić te wieczne małe nieszczęścia.

Siedząc dziś rano w aucie dudniącym muzyką, która miała mi poprawić humor, rozmawiałam poważnie ze sobą: To tylko myśli. To tylko emocje. Przecież wiesz...

Wiem.

Szanuję je.

Słucham ich. Z rozwagą.

Wchodzę do domu. Zamykam za sobą drzwi. I krzyczę. A potem otrząsam się. Jak pies po wyjściu z kąpieli.

Nie jest to piękny widok. Nic z tego nie jest sexy.

Ale pomaga.

Noszenie w sobie swojego nieszczęścia nie jest sexy.

Zrobiłam miejsce na uśmiech. A uśmiech jest sexy :)

Love and peace within!